Twee korte films, de eerste van en de tweede met Leos Carax (Les amants du Pont-Neuf, Holy Motors, Annette). C’est pas moi is een knallende collage van tekst en filmfragmenten, Carax op zijn best: provocerend, poëtisch en filosofisch. Allégorie citadine illustreert hoe beelden – of het nu schaduwen of tastbare objecten zijn – de waarheid kunnen verdraaien of onthullen.
C’est pas moi: het Centre Pompidou vroeg filmmaker Leos Carax om via beelden antwoord te geven op de vraag: “Waar ben je, Leos Carax?” De regisseur maakte vervolgens een free style zelfportret, vol knipogen en verwijzingen naar zijn uitzinnige werk. Tegelijkertijd is het een liefdevol eerbetoon aan Jean-Luc Godard en David Bowie, én een onderzoek naar de macht en politiek van het maken van beelden. Zijn zeer persoonlijke film doorkruist zijn 40-jarige carrière, met terugkerende rollen van Carax-personages als Monsieur Merde (Denis Lavant) en Annette, de mysterieuze pop uit Carax’ gelijknamige film.
Allégorie citadine: in de Allegorie van de Grot vraagt Plato zich af: wat zou er gebeuren als een van de gevangenen erin zou slagen zich van zijn ketenen te bevrijden en uit de grot te ontsnappen? Wat als die gevangene Jay was, een jongetje van zeven?
Na hun korte film Omelia contadina werkten Alice Rohrwacher (La Chimera) en fotograaf JR opnieuw samen aan deze fantasierijke samensmelting van film en filosofie, met een opvallende rol voor Leos Carax.
Previously Unreleased zijn films die te zien waren op prominente festivals in binnen- en buitenland, maar niet hier. Onterecht, dus haalt Eye Filmmuseum jaarlijks een selectie van deze pareltjes naar Nederland. De acht van dit jaar vertonen wij deze zomer.