Als grote tennisbelofte bij een prestigieuze club staat alles in het leven van Julie in het teken van tennis. Wanneer de coach die haar naar de top kan brengen plotseling geschorst wordt en er een onderzoek wordt gestart, worden alle spelers van de club aangemoedigd om hun verhaal te vertellen. Maar Julie besluit te zwijgen…
Als toptennister in wording breekt Julie regelmatig door de opslag van haar tegenstanders, maar ze weigert hetzelfde te doen met haar stilte wanneer haar coach wordt geschorst voor vermeend misbruik. Voor Julie is stilzwijgen geen teken van zwakte, maar een keuze om op haar eigen tempo en voorwaarden een pad voorwaarts te effenen. Even beheerst als de forehand van zijn protagonist bouwt regisseur Leonardo van Dijl zijn debuutfilm op als een geduldige karakterstudie die met Guadagnino’s Challengers enkel nog de tennisballen gemeen heeft. Scène voor scène sluipt Julie zwijgt dichter bij een ingehouden smash, terwijl de dwingende 35-mm cinematografie van Nicolas Karakatsanis (Rundskop; I, Tonya) en de muziek van Caroline Shaw de emoties doen opspannen als een perfect racket.
Op het Filmfestival in Cannes won de film twee prijzen: de Prix SACD en de Prix Fondation Gan.